Równoważenie pracy - prosty przypadek

Ciągłość pracy łatwo jest zapewnić w przypadku, gdy pracownik wykonuje zadanie samodzielnie. Jeśli jednak zadanie wykonuje wielu pracowników, zapewnienie ciągłości pracy staje się zagadnieniem Inżynierii Przemysłowej i sterowania produkcją.

W praktyce zadanie złożone z wielu wielu czynności dzieli się pomiędzy wielu pracowników z kilku powodów - najczęściej dlatego, że wymagany jest krótki czas wykonania albo dlatego, że niektóre czynności wymagają specjalistycznych umiejętności.

Praca jest ciągła, gdy pracownik po zakończeniu swojej porcji czynności może natychmiast (bez przerwy) podjąć następne czynności. Ciągłość pracy jest zapewniona zawsze, gdy pracownik pracuje sam. Jeśli natomiast zadanie jest podzielone pomiędzy wielu pracowników, ciągłość pracy osiąga się pod warunkiem, że wszyscy ci pracownicy wykonują swoją porcję czynności w jednakowym czasie. Warunek ten obowiązuje zarówno dla przypadku pracy równoległej (zespołowej), jak i szeregowej (linia produkcyjna). Zagadnieniem inżynierskim jest przydział pracy (porcji czynności) w taki sposób, aby warunek ten został spełniony w jak najwyższym stopniu.

Najprostszy przypadek to taki, w którym oprócz czasu czynności nie występują żadne inne ograniczenia, tzn. czynności mogą być wykonywane w dowolnej kolejności i każdy pracownik jest w stanie wykonać każdą czynność. Typowym przykładem jest ręczny inserting elementów do płytki drukowanej na liniach montażowych w przemyśle radiotechnicznym i elektronicznym.

Przykład:

Ilustracja

Rys. 1. Praca wielopodmiotowa zrównoważona w niskim stopniu

 Opis postępowania - podejście klasyczne

1. Zamienić miejscami pracownika wykonującego pracę najszybciej z pracownikiem wykonującym pracę najwolniej.

   Uzasadnienie: Być może nierówne tempo wykonywania czynności uwarunkowane jest tym, że osoby wykonujące pracę różnią się pod względem psychofizycznym.

2. Jeśli powyższa próba nie przynosi zadowalających rezultatów, należy zmienić przydział czynności. Przykładowy rezultat pokazano na poniższym rysunku:

Rys. 2. Praca wielopodmiotowa zrównoważona w wysokim stopniu

Wskaźnik niezrównoważenia pracy

Prosty wskaźnik pokazujący, w jakim stopniu praca jest niezrównoważona, można wyliczyć wg następującej formuły:

Formuła:
              Max czas obróbki x Liczba pracowników -
Wskaźnik                - Całkowity czas obróbki
niezrównoważenia = -------------------------------------------- x 100%
pracy                Max czas obróbki x Liczba pracowników
 

Na przykład na Rys. 1 maksymalny czas wynosi 40 sekund, więc

"Max czas obróbki x Liczba pracowników" = 200 sek.

Całkowity czas obróbki wynosi 33+36+40+31+28=168 sek.

Zatem wskaźnik wynosi 100(200-168)/200 = 10032/200 = 16%,

co oznacza, że 16% czasu traci się z powodu niewysokiego zrównoważenia pracy.

W przypadku pokazanym na Rys. 2. wskaźnik ten wynosi

100*(175-168)/175 = 4%.

Opis postępowania - podejście japońskie

W podejściu klasycznym, które można nazwać "taylorowskim", uzyskuje się na ogół skrócenie czasu czynności. Jeśli praca wykonywana jest szeregowo, oznacza to skrócenie taktu i cyklu. Japońscy menedżerowie nie uważają za rozsądne skracanie taktu, który wyznaczany jest przecież przez wielkość zapotrzebowania rynku na produkty (patrz artykuł Takt Pana Imai). W opisanym przypadku dążyliby do takiego usprawnienia czynności, zwłaszcza najdłuższych, aby po zrównoważeniu pracy można było zmniejszyć liczbę pracowników do 4.